Tatry
Podział Tatr
Tatry – najwyższe pasmo w łańcuchu Karpat, również najwyższe między Alpami a Uralem i Kaukazem. Są częścią Łańcucha Tatrzańskiego, w Centralnych Karpatach Zachodnich. Powierzchnia Tatr wynosi 785 km². Po polskiej stronie granicy znajduje się około 175 km² (22,3%),a pozostała cześć, ok. 610 km² (77,7%), na terytorium Słowacji. Tatry możemy podzielić na trzy części: Tatry Wysokie, Tatry Zachodnie oraz Tatry Bielskie, które to w całości znajdują się na Słowacji. Przyjmuje się, że Tatry Wysokie oraz Bielskie są częścią Tatr Wschodnich. Granicą pomiędzy Tatrami Zachodnimi a Wschodnimi po polskiej stronie jest Dolina Suchej Wody Gąsienicowej oraz Przełęcz Liliowe, natomiast po stronie słowackiej zazwyczaj wskazuje się Dolinę Cichą Liptowską. Tatry Bielskie od Wysokich oddziela natomiast Przełęcz pod Kopą.
#obraz tatry w ramie #obraz góry tatry #góry mapa 3d
Zachodnie Tatry
Zachodnie Tatry, obejmujące niemal połowę obszaru Tatr, zajmują powierzchnię około 400 km². Ta część Tatr znajduje się zarówno w Polsce, jak i na Słowacji, przy czym większa część leży po stronie słowackiej. Najwyższym szczytem jest Bystra (2248 m n.p.m.), natomiast po polskiej stronie dominuje Starorobociański Wierch (2176 m n.p.m.). Granica między Tatrami Wysokimi a Zachodnimi w Polsce przebiega przez Dolinę Gąsienicową i Dolinę Suchej Wody Gąsienicowej. Po stronie słowackiej jej przebieg jest wciąż dyskutowany. Główny grzbiet Tatr Zachodnich rozciąga się między Przełęczą Liliowe a Huciańską Przełęczą, mając około 29 km w linii prostej, a około 42 km, gdy liczyć wszystkie zakręty. W Zachodnich Tatrach jest mniej jezior niż w Tatrach Wysokich, a największym z nich jest malowniczy Niżni Staw Rohacki. Region ten słynie z dobrze rozwiniętych zjawisk krasowych, takich jak jaskinie i wywierzyska. Najdłuższą i najgłębszą jaskinią w Polsce jest Jaskinia Wielka Śnieżna.
Tatry Wysokie
Tatry Wysokie, najwyższa część Tatr, charakteryzują się alpejskim krajobrazem, który zdecydowanie różni się od łagodniejszych Tatr Zachodnich. Ich strzeliste, skaliste wierzchołki wznoszą się ostro ku niebu, tworząc imponujące i zapierające dech w piersiach widoki. U podnóża tych szczytów znajdują się liczne jeziora i stawy, takie jak słynne Morskie Oko, Czarny Staw Gąsienicowy oraz malownicze stawy w Dolinie Pięciu Stawów Polskich. W przeciwieństwie do Tatr Zachodnich, zjawiska krasowe występują tutaj bardzo rzadko.
Tatry Wysokie graniczą na wschodzie z Tatrami Zachodnimi, a na północno-wschodnich rubieżach stykają się z Tatrami Bielskimi. Mimo że są nieco mniejsze od Tatr Zachodnich, ich powierzchnia wynosi około 340 km², z czego mniej niż ćwiartka znajduje się
Najwyższym szczytem Tatr Wysokich i całego pasma jest Gerlach (2655 m n.p.m.), położony na Słowacji. Inne imponujące szczyty to Łomnica (2634 m n.p.m.) oraz Lodowy Szczyt (2627 m n.p.m.). W Polsce najwyższym szczytem są Rysy (2499 m n.p
Główna grań Tatr Wysokich rozciąga się od Przełęczy Liliowe do Przełęczy pod Kopą, oferując najbardziej wymagające szlaki, takie jak Orla Perć, Czerwona Ławka czy Rohatka. W linii prostej jej długość wynosi 16,5 km, natomiast wzdłuż grani około 26 km. Rzeźba terenu Tatr Wysokich została w dużej mierze ukształtowana przez lodowce górskie podczas plejstoceńskich zlodowaceń
Tatry Wysokie oferują znacznie więcej schronisk niż Tatry Zachodnie, co sprawia, że są one doskonałym miejscem na górskie wędrówki i długie wyprawy. Przyciągają turystów swoim majestatycznym pięknem, wymagającymi szlakami i niepowtarzalnymi krajobrazami, które na długo pozostają w pamięci
Tatry Bielskie
Tatry Bielskie są najmniejszą częścią Tatr i w całości leżą po stronie słowackiej. Ich krajobraz różni się od pozostałych części pasma, a główna grań Tatr Bielskich nie stanowi typowego przedłużenia grani Tatr Wysokich. Ta część Tatr jest ustawiona poprzecznie do głównej grani Tatr, jakby doklejona, a zwornikiem jest tu Szalony Wierch.
Tatry Bielskie to skromne góry, z których tylko pięć szczytów przekracza wysokość 2000 metrów. Najwyższym szczytem jest Hawrań, osiągający 2152 m n.p.m. Powierzchnia Tatr Bielskich wynosi około 70 km², a ich główna grań rozciąga się na długości około 15 km, od wschodnich podnóży Kobylego Wierchu w Tatrzańskiej Kotlinie po Dolinę Jaworową, która oddziela zachodnią część Tatr Bielskich od Tatr Wysokich.
Jedną z największych atrakcji Tatr Bielskich jest Jaskinia Bielska, najdłuższa jaskinia w tej części Tatr, która jest udostępniona dla turystów. Tatry Bielskie oferują malownicze widoki i spokojniejsze szlaki, co czyni je atrakcyjnym miejscem dla turystów szukających mniej zatłoczonych
Morskie Oko – fakty, mity i legendy
Morskie Oko to miejsce, które odwiedza prawie każdy, kto wybiera się w nasze najwyższe góry. To tutaj majestatyczne szczyty Tatr Wysokich odbijają się w krystalicznie czystej wodzie najsłynniejszego tatrzańskiego jeziora. Jeziora, z którym wiąże się wiele faktów, mitów i legend.
Zacznijmy od geografii. Morskie Oko znajduje się na wysokości 1395 m n.p.m. w Tatrach Wysokich, a dokładniej w Dolinie Rybiego Potoku, z którego wypływa. Jezioro jest zasilane przez dwa potoki: Czarnostawieński i Mnichowy. Tłem dla tego jeziora są majestatyczne Mięguszowieckie Szczyty oraz charakterystyczna sylwetka Mnicha. Z brzegów Morskiego Oka można również dostrzec najwyższy polski szczyt – Rysy. Jezioro ma pochodzenie polodowcowe i jest największe w Tatrach. Można je obejść dookoła, korzystając z szlaku o długości 2,5 km. Głębokość Morskiego Oka waha się, najczęściej podaje się wartości od 50,8 m do 51,8 m.
Nazwa "Morskie Oko" wiąże się z legendami – o których więcej poniżej – dotyczącymi rzekomego połączenia jeziora z morzem. W przeszłości, w różnych regionach górskie jeziora i stawy nazywano "morskimi okami", wierząc, że są one bezdenne i zasilane przez wody ogromnego podziemnego oceanu. Nasze Morskie Oko było również znane jako Rybi Staw i Rybie Jezioro, pod takimi nazwami można je znaleźć na niektórych starych mapach.
Legendy o Morskim Oku
Głównym bohaterem jednej z najbardziej znanych legend jest marynarz, który najpierw gromadzi cenne skarby, by później stracić je w potężnym sztormie na Morzu Adriatyckim. Zrozpaczony postanawia opuścić morze i jego kaprysy, wyruszając w podróż lądową. Dociera w końcu do wysokich gór, gdzie spotyka młodego juhasa. Ten pomaga mu zejść do przepięknego jeziora. Gdy przeprawiają się przez nie łodzią, nagle zrywa się niespodziewany sztorm, a woda zaczyna falować i wirować. Wśród fal marynarz zauważa swoją szkatułę ze skarbem, którą wyciąga na łódź, a wokół dostrzega drewniane szczątki swojego statku. Wierzono, że Morskie Oko ma głębokość sięgającą Adriatyku.
Inne legendy mówią jednak, że Morskie Oko łączy się bezpośrednio z Bałtykiem. Według tych opowieści, zrzucone z Rysów popiersie austriacko-węgierskiego cesarza Franciszka Józefa nie spoczywa na dnie Morskiego Oka, lecz pod wodami Bałtyku. Każdy może wybrać swoje ulubione morze, choć kolor wody i jej przejrzystość (sięgająca nawet 11–14 m) w Morskim Oku bardziej przypominają Adriatyk niż Bałtyk.
Jeśli ktoś nie wierzy w te legendy, wystarczy, że spojrzy na góralskie kapelusze. Co tam zobaczy? Najprawdziwsze muszelki. Czyż nie są one najlepszym dowodem na morskie związki Tatr? Tylko pragmatycy mogą to przypisać dawnej kulturze wołoskiej, w której handel odbywał się bez użycia pieniędzy, za to poprzez wymianę dóbr i ozdób.
Fakty i mity o Morskim Oku
Mit. Słona woda w Morskim Oku.
Mit. Tylko wrzucenie monety gwarantuje powrót nad Morskie Oko.
Mit. Tylko wrzucenie monety gwarantuje powrót nad Morskie Oko.
Mimo legend i nazwy, Morskie Oko to jezioro ze słodką wodą. Dowody? Morskie Oko zamarza zimą – zwykle w listopadzie lub grudniu pokrywa się lodem, który topnieje dopiero w maju. W jeziorze pływają również pstrągi. Jest to jedyne tatrzańskie jezioro, w którym ryby pojawiły się w sposób naturalny. To właśnie stąd pochodzi nazwa Doliny Rybiego Potoku oraz potoku, który wypływa z Morskiego Oka.
Mit. Tylko wrzucenie monety gwarantuje powrót nad Morskie Oko.
Mit. Tylko wrzucenie monety gwarantuje powrót nad Morskie Oko.
Mit. Tylko wrzucenie monety gwarantuje powrót nad Morskie Oko.
Popularny, ale niestety szkodliwy przesąd, który można spotkać na całym świecie. Płetwonurkowie, którzy na zlecenie Tatrzańskiego Parku Narodowego przeszukują głębiny Morskiego Oka, wydobywają spod wody tony śmieci, w tym mnóstwo monet. Jako ciekawostkę można dodać, że niektóre z nich pochodzą z różnych zakątków świata.
Mit. Najgłębsze jezioro w Tatrach.
Mit. Najgłębsze jezioro w Tatrach.
Mit. Najgłębsze jezioro w Tatrach.
Morskie Oko jest największym tatrzańskim jeziorem pod względem powierzchni, ale nie najgłębszym. Głębszy jest Wielki Staw w Dolinie Pięciu Stawów Polskich, a także Czarny Staw pod Rysami. Wielki Staw ma około 80 metrów głębokości i jest trzecim najgłębszym jeziorem w Polsce, zaraz po Hańczy i Drawsku.
Mit. Z Zakopanego nad Morskie Oko.
Mit. Najgłębsze jezioro w Tatrach.
Mit. Najgłębsze jezioro w Tatrach.
Żaden bus z napisem "Morskie Oko" nie dowiezie cię bezpośrednio nad jezioro, ponieważ końcowym przystankiem dla wszystkich jest duży parking na Palenicy Białczańskiej. Droga do Morskiego Oka stąd to około 8 km marszu czerwonym szlakiem. Warto przyjechać busem, aby uniknąć problemów z parkowaniem, zwłaszcza w sezonie, gdy miejsca postojowe trzeba rezerwować z wyprzedzeniem.
Fakt. Jezioro z pseudonimem.
Fakt. Jezioro z pseudonimem.
Fakt. Jezioro z pseudonimem.
Morskie Oko brzmi malowniczo i przyciągająco, zarówno w artykułach, jak i w pozdrowieniach oraz opisach zdjęć w mediach społecznościowych. Jednakże, gdy mówi się o nim po raz kolejny, nazwa często zostaje skrócona do "Moko" lub "MOko", a każdy górołaz doskonale zrozumie, o co chodzi. Podobnie Dolina Pięciu Stawów Polskich bywa nazywana "Piątką", a Szpiglasowy Wierch – "Szpiglasem". Na szczęście nazw Mnicha i Rysów nie trzeba skracać.
Fakt. Morskie Oko w sądzie.
Fakt. Jezioro z pseudonimem.
Fakt. Jezioro z pseudonimem.
To historia, która naprawdę się wydarzyła. Pod koniec XIX wieku węgierski szlachcic Christian Hohenlohe rościł sobie prawa do Morskiego Oka. W tamtym czasie Polska nie istniała jako państwo, a Tatry były częścią Galicji, czyli części Austro-Węgier. Sprawa Morskiego Oka to spór graniczny, który trwał od stuleci. Hohenlohe postanowił rozwiązać problem w sądzie, przedstawiając dokumenty (później okazało się, że były sfałszowane) oraz niedokładne mapy. Po drugiej stronie sporu stanął Władysław Zamoyski, właściciel tych ziem, który udokumentował polską historię Morskiego Oka, sięgającą XVI wieku i potwierdzoną w nadaniach królewskich Władysława IV Wazy. Warto wspomnieć o Oswaldzie Balzerze, który reprezentował Zamoyskiego w tej sprawie (jego imieniem nazwano drogę prowadzącą nad Morskie Oko). Wyrok sądu w Grazu z 1902 roku przyznał prawo do Morskiego Oka Galicji. Od lat 30. XX wieku jezioro jest własnością państwa polskiego.
Fakt. Schronisko Morskie Oko jest najstarsze w Tatrach.
Fakt. Schronisko Morskie Oko jest najstarsze w Tatrach.
Fakt. Schronisko Morskie Oko jest najstarsze w Tatrach.
Pierwsze schronisko przy Morskim Oku zbudowano w 1874 roku. Służyło turystom przez 25 lat, aż do pożaru, który doszczętnie zniszczył budynek. Funkcje noclegowe przejęła wozownia stojąca nieopodal – do dziś budynek ten istnieje, pełni funkcję schroniska i nosi nazwę Starego Schroniska. Nowe Schronisko, do którego zmierzają codziennie tysiące turystów, zostało otwarte w 1908 roku. Jest to najstarsze schronisko w Tatrach.
Fakt. Autobusem pod schronisko.
Fakt. Schronisko Morskie Oko jest najstarsze w Tatrach.
Fakt. Schronisko Morskie Oko jest najstarsze w Tatrach.
Turyści przybywający na parking na Palenicy Białczańskiej mogą być zaskoczeni, gdy widzą oznaczenie szlaku na Morskie Oko i ile kilometrów trzeba jeszcze przejść. Do 1988 roku na Włosienicę, skąd już blisko do schroniska, można było dojechać zwykłym autobusem. Ruch kołowy zamknięto po wielkim osuwisku, które wciąż zdarza się na tej trasie. Asfalt na tej drodze pozostał, co pozwala na dotarcie nad Morskie Oko osobom na wózkach inwalidzkich oraz rodzicom z małymi dziećmi. Co do transportu konnego, nie będę się wypowiadać. Pojawił się pomysł, by po remoncie drogi Balzera przywrócić ruch w ekologicznych autobusach, jednak ostatecznie ugięto się pod żądaniami fiakrów i pomysł upadł.
Fakt. Po zmroku jest ciemno.
Fakt. Po zmroku jest ciemno.
Fakt. Po zmroku jest ciemno.
Droga na Morskie Oko nie jest oświetlona. Choć jesteśmy przyzwyczajeni do latarni na asfaltowych drogach, tutaj ich nie ma. Noc w Tatrach należy do zwierząt, które wtedy mogą się swobodnie przemieszczać. Dlatego ruch turystyczny w okresie wiosenno-letnim i jesiennym jest dozwolony tylko do zapadnięcia zmroku. Zimą, z powodu krótkich dni, ten przepis nie obowiązuje, co nie oznacza, że przebywanie w górach jest specjalnie ułatwione. Znane są przypadki „turystów”, którzy zostali nad Morskim Okiem do zmierzchu, a potem skarżyli się na brak oświetlenia i transportu powrotnego. Szanujmy się, nie każdy musi koniecznie przyjechać w Tatry, niektórym wystarczy sam klimat Zakopanego.
Legenda o Mnichu
Fakt. Po zmroku jest ciemno.
Fakt. Po zmroku jest ciemno.
Tatrzański Mnich to bez wątpienia jeden z najbardziej charakterystycznych szczytów w naszych najwyższych górach. Każdy, kto choć raz był nad Morskim Okiem, kojarzy migoczącą powyżej stawu sylwetkę siedzącego mnicha. Choć dawniej był uważany za szczyt niedostępny, a później za jeden z najtrudniej dostępnych w całych Tatrach, dziś należy do jednego z najpopularniejszych celów wspinaczkowych początkujących jak i doświadczonych wspinaczy.
Legenda o Mnichu
Mnich to charakterystyczna skała w Tatrach, przypominająca sylwetkę zakonnika. Według legendy, skała ta jest w rzeczywistości zaklętym mnichem, który za swoje grzechy został zamieniony w kamień. Mnich miał być pustelnikiem, który zdradził swoje śluby, a za karę zamienił się w skałę i do dziś pilnuje gór.
Legenda o Mnichu i zaklętym skarbie
Jedna z najpopularniejszych legend mówi o mnichu, który przed wiekami żył w pobliskim klasztorze. Mnich był człowiekiem głęboko wierzącym, ale także niezwykle bogatym. W chwili, gdy nadciągnęła wojna, postanowił ukryć swoje skarby, aby nikt nie mógł ich zdobyć. Skarb schował w górach, a klucz do jego odnalezienia zapisał w formie modlitwy. Legenda głosi, że skarb ten jest wciąż ukryty w pobliżu skały, a jego strzeże duch mnicha, który zamienił się w kamień i do dziś czuwa nad swoim bogactwem.
Legenda o zaklętym mnichu
Inna legenda mówi o młodym mnichu, który złamał śluby zakonne, zakochując się w pięknej góralce. Gdy jego uczucie zostało odkryte, został surowo ukarany przez przełożonych. Według legendy, za karę został zamieniony w kamień i stoi teraz w górach, obserwując dolinę i tęskniąc za swoją miłością. Skała, która przypomina sylwetkę mnicha, jest symbolem wiecznej pokuty i przypomnieniem o konieczności dochowania wierności ślubom.
Legenda o Mnichu i diable
Istnieje również legenda, która mówi o diable, który przybył w Tatry, by skusić ludzi do złego. Próbował nakłonić pobożnego mnicha, aby zdradził swoją wiarę. Mnich jednak okazał się nieugięty. Zły duch, wściekły z powodu swojej porażki, przeklął mnicha, zamieniając go w kamień. Tak oto skała, którą dziś nazywamy Mnichem, stała się symbolem walki dobra ze złem oraz triumfu wiary nad pokusą.
Legenda o Mnichu i piorunie
Inna historia opowiada o tym, jak Mnich miał być olbrzymem, który sprzeciwił się bogom. Za swoje grzechy został uderzony piorunem i zamieniony w skałę. Każdego roku, w dniu jego śmierci, w miejscu, gdzie stoi Mnich, można zobaczyć błyskawice, które przypominają o karze, jaka spotkała olbrzyma.
Legenda o śpiących rycerzach w masywie Giewontu
Legenda o śpiących rycerzach w masywie Giewontu
Legenda o śpiących rycerzach w masywie Giewontu
Pojawiają się na drzeworytach, opowiadali o nich górale, a niektórzy nawet ich poszukiwali. Legenda o rycerzach śpiących we wnętrzu Giewontu, to obok legendy o Janosiku chyba najsłynniejsza bajka góralska. Kim jest armia zakutych w zbroje rycerzy? Nie do końca wiadomo.
Jedni mówią, że to wojsko Bolesława Chrobrego, inni, że to wojacy Bolesława Śmiałego, a jeszcze inni, że to husaria króla Jana III Sobieskiego. Wiadomo jedynie tyle, że są to rycerze piękni i młodzi, którzy nigdy się nie starzeją i nie umierają. Czekają na znak od wartownika, który u wyjścia jaskini nasłuchuje wieści ze świata. Jeśli wartownik usłyszy, że Polska jest w potrzebie, konie czekające na rycerzy w kamiennych żłobach, rżeniem dadzą znak do boju i rycerze ruszą armią, by bronić ziemi przed wrogiem. Nikt rycerzy nigdy nie widział, a także nikt nie wie gdzie jest wejście do komnaty.
Dawno temu, żył pod Tatrami kowal, którego kiedyś odwiedził wartownik z jaskini i poprosił o złote podkowy dla rycerskich koni. Kowal dwa razy został zabrany do jaskini, aby podkuwać konie, ale za każdym razem wartownik zakrywał mu oczy i nie pozwalał się odzywać. Pewnego razu podczas podkuwania, kowal zaklął siarczyście i rycerze jęli się wybudzać. Wartownik wystraszony, że kowal pozna tajemnicę śpiącego wojska, wysłał go czym prędzej do domu.
Po kilku dniach na kowala zaczęły spadać różne nieszczęścia, aż w końcu umarł schorowany i w niedostatku. Od tamtej pory nikt nie podejmował się ani kucia, ani tym bardziej szukania rycerzy, bo wierzono, że kowal został przeklęty przez wartownika za naruszenie spokoju rycerskiej armii.
Złota Kaczka w Dolinie Kościeliskiej
Legenda o śpiących rycerzach w masywie Giewontu
Legenda o śpiących rycerzach w masywie Giewontu
Kontynuując wędrówkę przez Dolinę Kościeliską zatrzymajcie się koniecznie przy Jaskini Wodnej pod Pisaną. Znana legenda góralska głosi, że we wnętrzu tej jaskini mieszka złota kaczka, która raz do roku znosi złote jajko. Nikt nie może się do niej zbliżyć, bo wejścia do groty strzegą boginki – leśne czarownice, które mamią młodych mężczyzn magią, tańcem i śpiewem. Kilku śmiałków próbowało przechytrzyć boginki i znaleźć kaczkę, ale wszelki słuch po tych chłopach zaginął.
A co do legend góralskich o boginkach, to warto wiedzieć, że to właśnie dzięki tym czarownicom słynny Janosik był najlepszym i niepokonanym zbójnikiem. Dostał od nich koszulę, której nie imały się kule i noże, pas który dodawał mu nadludzkiej siły i ciupagę, co sama walczyła. A zginął dlatego, że się po prostu niepotrzebnie chłopina rozebrał podczas tanecznych wygibasków w karczmie.
Legenda o skarbach Janosika
Legenda o skarbach Janosika
Istnieje również legenda, że Janosik ukrył ogromne skarby, które zdobył podczas swoich zbójeckich wypraw. Skarby te miały być ukryte w jaskiniach Tatr, a dostęp do nich znał tylko sam Janosik. Wierzy się, że skarby czekają na tego, kto będzie na tyle odważny i sprytny, by je odnaleźć, ale każda próba odkrycia skarbów kończyła się niepowodzeniem. Mówi się, że skarby Janosika są chronione przez duchy, które nie pozwalają, by ktokolwiek inny niż prawdziwy dziedzic zbójeckiej tradycji do nich dotarł.
Janosik jako bohater ludowy
Janosik stał się bohaterem nie tylko legend, ale także licznych pieśni, ballad, a później również literatury i filmu. Jego postać była symbolem oporu wobec władzy i walki o sprawiedliwość społeczną. Dla wielu był prawdziwym bohaterem, który mimo swoich zbójeckich czynów, był obrońcą biednych i uciśnionych. W kulturze słowiańskiej Janosik urósł do rangi ikony, której czyny i postawa są wzorem do naśladowania.
Janosik, postać legendarna i bohater ludowych opowieści, jest symbolem walki z niesprawiedliwością i obrońcą uciśnionych. Choć historycznych dowodów na jego istnienie jest niewiele, Janosik żyje w świadomości ludzi jako zbójnik, który zabierał bogatym, by oddać biednym. Jego działalność miała miejsce na terenie Tatr i Podhala, a jego legenda przetrwała wieki, inspirując literaturę, sztukę i film.
SZLAKI LATEM
dolina białego - sarnia skała - dolina strążyska
Dystans: 6,8 km
Czas przejścia: 3 godz.
Różnica wzniesień: 484 m↗ 499 m↘
Najwyższy punkt: 1376 m n.p.m. Sarnia Skała
Szlak: żółty, czarny, czerwony.
Dolina Białego to jedną z najbardziej malowniczych dolin reglowych, łatwo dostępna z centrum Zakopanego, co czyni ją popularnym celem wycieczek. Szlak rozpoczyna się przy połączeniu żółtego szlaku z Drogą pod Reglami, gdzie znajdują się bufet, kram z pamiątkami oraz punkt sprzedaży biletów do Tatrzańskiego Parku Narodowego. Wędrując wzdłuż Białego Potoku, podziwiać można różnorodne formy skalne oraz bujną roślinność.
Trasa stopniowo wznosi się i łączy ze Ścieżką nad Reglami, prowadząc dalej czarnym szlakiem przez Czerwoną Przełęcz, której nazwa nawiązuje do zawartości związków żelaza w podłożu. Można stąd kontynuować wędrówkę do Doliny Strążyskiej lub podjąć dodatkowy wysiłek, aby zdobyć Sarną Skałę, oferującą wspaniałe widoki na Tatry, Gorce, Beskidy oraz Zakopane. Zejście z Polany Strążyskiej do wylotu doliny zajmuje około 35 minut, choć w deszczowe dni ścieżka może być śliska i wymagać ostrożności.
Czerwone Wierchy
Dystans: 15,2 km
Czas przejścia: 8 godz. 30 min
Różnica wzniesień: 1419 m↗ 1299 m↘
Najwyższy punkt: Krzesanica - 2122 m n.p.m.
Szlak: zielony, czerwony, zielony, niebieski.
Czerwone Wierchy to cztery szczyty Tatr Zachodnich: Kopa Kondracka, Małołączniak, Krzesanica (najwyższa - 2122 m n.p.m.) i Ciemniak, często wybierane na wycieczki ze względu na bliskość Zakopanego. Grzbietem prowadzi łatwy szlak, wymagający jednak dobrej kondycji ze względu na różnicę wysokości i długość trasy.
Wycieczkę najlepiej rozpocząć w Kirach, skąd zielonym szlakiem dochodzimy do Polany Miętusiej, a następnie czerwonym szlakiem wspinamy się na Ciemniaka. Dalej trasa prowadzi przez Krzesanicę, Małołączniak, aż do Kopy Kondrackiej. Zejście można kontynuować zielonym szlakiem do schroniska na Polanie Kondratowej i dalej przez Kalatówki do Kuźnic.
Dolina Chochołowska
Dystans: 7,3 km
Czas przejścia: 2 godz. 20 min
Różnica wzniesień: 278 m↗ 42 m↘
Najwyższy punkt: Schronisko PTTK na Polanie Chochołowskiej - 1148 m n.p.m.
Szlak: zielony
Dolina Chochołowska to jedna z najpiękniejszych dolin w polskich Tatrach, znana z malowniczych widoków i krokusów, które wiosną pokrywają tamtejsze polany. Jest to jedyne miejsce w Tatrach, gdzie można spacerować z psem i jeździć na rowerze. Wędrówkę rozpoczyna się na Siwej Polanie, skąd można dojść lub dojechać turystyczną kolejką na polanę Huciska. Trasa prowadzi przez malownicze lasy i polany, aż do Schroniska PTTK na Polanie Chochołowskiej, gdzie roztacza się panorama na szczyty takie jak Kominiarski Wierch, Wołowiec, czy Rakoń. Latem na Polanie Chochołowskiej można spotkać pasące się owce i kupić świeże owcze sery, a także odwiedzić drewnianą kaplicę pw. św. Jana Chrzciciela, co czyni to miejsce idealnym celem wycieczek o każdej porze roku.
Dolina Kościeliska
Dystans: 5,5 km
Czas przejścia: 1 godz. 40 min
Różnica wzniesień: 273 m↗ 92 m↘
Najwyższy punkt: 1118 m n.p.m.
Szlak: zielony
Dolina Kościoła - jedna z najpiękniejszych dolin Tatrów, bogata w naturalne i historyczne zabytki. Wycieczka rozpoczyna się w Kirach, gdzie znajdują się płatne parkingi i dobre połączenia transportowe z Zakopanem i pobliskimi miejscowościami. Przy wejściu do doliny, która jest częścią Parku Narodowego Tatrzan, należy zapłacić opłatę wejściową.
Ścieżka prowadzi wzdłuż strumienia kościelnego, przez dolne drzwi kościelne na polanę Wysokiej Kiru Mityusu, gdzie można spróbować lokalnych wyrobów z mleka owczego. Następnie trasa przechodzi przez Stary Kościół, niegdyś tętniące życiem miejsce z górniczym i hutniczym przemysłem. Stamtąd można udać się do jaskiń lub kontynuować podróż po malowniczej Polance Pisanej. Następnie dolina stopniowo się rozszerza, co świadczy o działalności lodowca. Tam znajduje się Krzyż Wincenta Pola i rozgałęzienie tras, gdzie można udać się do Smerczyńskiego stawu lub kontynuować marsz do Przytułku PTTK na Placu Ornak.
Dolina Olczyska - Kopieniec
Dystans: 5,9 km (na Cyrhlę),
3,6 km (na Wielki Kopieniec)
Czas przejścia: 2 godz. 45 min
(przez Wielki Kopieniec na Cyrhlę),
1 godz. 45 min (na Kopieniec)
Różnica wzniesień: 438 m↗ 340 m↘ (Cyrhla), 437 m↗ 3m↘ (Wielki Kopieniec)
Najwyższy punkt: Wielki Kopieniec - 1328 m n.p.m.
Szlak: zielony
Zielony szlak startuje na parkingu u wylotu Doliny Olczyskiej na Jaszczurówce w Zakopanem, dokąd można dotrzeć samochodem, na pieszo lub korzystając z komunikacji miejskiej.
Po prawej stronie widoczne są pozostałości przedwojennego basenu termalnego.Obecnie znajduje się tam Ośrodek Czynnej Ochrony Płazów i Gadów prowadzony przez TPN. Zanim wejdziemy na szlak w pobliskiej budce musimy kupić bilet wstępu na teren Tatrzańskiego Parku Narodowego. W górę doliny prowadzi leśna droga, często po deszczu bardzo błotnista. Po około godzinie marszu docieramy do Polany Olczyskiej, mijając przy tym Olczyskie Wywierzysko (1090 m n.p.m.). Do dziś na polanie znajdują się szałasy pasterskie, świadectwo dawnych czasów (Polana Olczyska wchodziła niegdyś w skład Hali Olczysko).
Zielony szlak skręca w lewo. Początkowo ścieżka wznosi się dość łagodnie, później teren staje się bardziej stromy. Po ok. 30 minutach wędrówki docieramy na skraj malowniczej Polany Kopieniec. Znajduje się tutaj zespół zabytkowych szałasów pasterskich. Stamtąd już tylko piętnaście minut podejścia na nieodległy wierzchołek Wielkiego Kopieńca, skąd roztacza się szeroka panorama na Kotlinę Zakopiańską i szczyty otaczające Halę Gąsienicową. Powrót tą samą drogą lub dalej zielonym, a następnie czerwonym szlakiem na Cyrhlę.
Dolina Roztoki - Dolina Pięciu Stawów Polskich
Dystans: 5,6 km
Czas przejścia: 2 godz. 30 min
Różnica wzniesień: 674 m↗ 33 m↘
Najwyższy punkt: 1672 m n.p.m.
Szlak: zielony
Dolina Pięciu Stawów Polskich, położona wśród szczytów Tatr Wysokich, jest popularnym celem wędrówek, ale wymaga dobrej kondycji. Szlak zaczyna się przy Schronisku PTTK im. Wincentego Pola i prowadzi dnem Doliny Roztoki. Po 15 minutach docieramy do Wodogrzmotów Mickiewicza, a następnie kontynuujemy marsz przez las, mijając Potok Roztoka.
Po około 1,5 godziny dochodzimy do Polany Nowa Roztoka, a stąd jeszcze 1,5 godziny do Doliny Pięciu Stawów Polskich. Przy krzyżówce szlaków możemy wybrać trasę przez wodospad Siklawa (zielony szlak) lub krótszy, czarny szlak prowadzący bezpośrednio do schroniska. Ostatecznie, po około 2,5 godziny docieramy do Schroniska PTTK w Dolinie Pięciu Stawów Polskich, najwyżej położonego w Polsce, na wysokości 1672 m n.p.m.
Dolina Strążyska
Dystans: 2,4 km
Czas przejścia: 1 godz.
Różnica wzniesień: 226 m↗ 2m↘
Najwyższy punkt: Siklawica - 1129 m n.p.m.
Szlak: czerwony, czarny, żółty.
Dolina Strążyska, łatwo dostępna z centrum Zakopanego, jest popularnym celem spacerów turystów w każdym wieku. Na początku doliny znajduje się budka, gdzie kupuje się bilety wstępu do Tatrzańskiego Parku Narodowego, a zaraz za nią tablice informacyjne i toalety.
Szlak prowadzi dnem doliny przez las z buczyną karpacką. Po 5 minutach mijamy leśniczówkę na polanie Młyniska, a następnie docieramy do skały Jelinka. Niedaleko stąd do Polany Strążyskiej, skąd widać 600-metrową północną ścianę Giewontu. Na Polanie można odpocząć przy bufecie lub udać się na krótki spacer do wodospadu Siklawica (15 min).
Droga pod Reglami
Dystans: 9,3 km
Czas przejścia: 3 godz.
Różnica wzniesień: 323 m↗ 336 m↘
Najwyższy punkt: 1112 m n.p.m.
Szlak: czarny
Droga pod Reglami to ścieżka idąca w kierunku wschód-zachód, łącząca doliny od Kuźnicy do Siwej Pole w dolinie Hocholówskiej. Jest odpowiedni dla pieszych i rowerzystów, ale dla osób z wózkami dziecięcymi zaleca się używanie SUV-ów. Droga jest szeroka, ale nierówna i kręta. Stamtąd otwiera się wspaniały widok na południowe zbocza Przełęczy Spisko-Gubalowskiej.
Podróż można rozpocząć na Alei Tatarskich Przewodników, przechodząc na czarną ścieżkę za księżną. Ścieżka prowadzi przez Zakopan, przechodzi przez zbocza narciarskie i dociera do Doliny Białego. Jest tam bufet, stoisko z pamiątkami i toalety. Po krótkim, stromej wędrówce można zobaczyć Dolinę Padowiec i Dolinę Ku-Jure z chatką, gdzie można spróbować miejscowych potraw. Wejście do Doliny Skrzydeł jest bezpłatne.
Ścieżka prowadzi w kierunku Doliny Strzeżkiej, a następnie do Doliny Za Geitką, gdzie wejście jest również bezpłatne. Z doliny Małej Loki, ścieżka prowadzi do parkingu, skąd można wrócić do Zakopanego. Droga pod Reglem jest łatwa i przyjemna, idealna na spacery w gorące dni.
Hala Gąsienicowa
Dystans: 4,7 km
Czas przejścia: 2 godz. 15 min
Różnica wzniesień: 566 m↗ 91 m↘
Najwyższy punkt: 1564 m n.p.m.
Szlak: niebieski, żółty.
Wycieczka na Halę Gąsienicową to wymagająca trasa z dużą różnicą wzniesień. Rozpoczynamy w Kuźnicach, do których można dotrzeć pieszo, dorożką lub busem. Samochody osobowe nie mają wstępu na Aleję Przewodników Tatrzańskich, ale busami i taksówkami można się poruszać.
Początek niebieskiego szlaku znajduje się w Kuźnicach za mostem na potoku Bystra. Przed wejściem na szlak trzeba kupić bilet do Tatrzańskiego Parku Narodowego. Szlak prowadzi przez Nosalową Przełęcz i Nosal. Po około 15 minutach zielony szlak skręca w prawo, a my kontynuujemy przez gęsty las. Na Skupniów Upłazie roztacza się panorama na Beskidy i okolice.
Po około 1 godz. 30 min od startu docieramy na Przełęcz między Kopami, gdzie można odpocząć i podziwiać widoki. Szlak dalej prowadzi w kierunku Królowej Równi, a następnie w dół do Schroniska PTTK Murowaniec na Hali Gąsienicowej. Po drodze mijamy Leśniczówkę Księżówkę, Betlejemkę oraz zabytkowy szałas. W końcu, po około 2 godzinach, dotrzemy do Murowańca.
Dolina Strążyska
Dystans: 2,4 km
Czas przejścia: 1 godz.
Różnica wzniesień: 226 m↗ 2m↘
Najwyższy punkt: Siklawica - 1129 m n.p.m.
Szlak: czerwony, czarny, żółty.
Dolina Strążyska, łatwo dostępna z centrum Zakopanego, jest popularnym celem spacerów turystów w każdym wieku. Na początku doliny znajduje się budka, gdzie kupuje się bilety wstępu do Tatrzańskiego Parku Narodowego, a zaraz za nią tablice informacyjne i toalety.
Szlak prowadzi dnem doliny przez las z buczyną karpacką. Po 5 minutach mijamy leśniczówkę na polanie Młyniska, a następnie docieramy do skały Jelinka. Niedaleko stąd do Polany Strążyskiej, skąd widać 600-metrową północną ścianę Giewontu. Na Polanie można odpocząć przy bufecie lub udać się na krótki spacer do wodospadu Siklawica (15 min).
Hala Gąsienicowa - Czarny Staw Gąsienicowy
Dystans: 1,6 km
Czas przejścia: 45 min
Różnica wzniesień: 147 m↗ 19 m↘
Najwyższy punkt: Czarny Staw Gąsienicowy - 1628 m n.p.m.
Szlak: niebieski
Czarny Staw Gąsienicowy to urokliwe, polodowcowe jezioro w Tatrach, do którego prowadzi interesujący szlak.
Po opuszczeniu Schroniska PTTK Murowaniec na Hali Gąsienicowej idziemy za niebieskimi znakami przez kosodrzewinę, aż do miejsca, gdzie szlak przecina piarżysko. Tu w 1909 r. zginął w lawinie kompozytor Mieczysław Karłowicz, upamiętniony obeliskiem, Kamieniem Karłowicza.
Po około 30 minutach docieramy nad brzeg Czarnego Stawu Gąsienicowego, otoczonego szczytami Kościelca, Koziego Wierchu i Granatów. Dawniej stało tu schronisko, które spłonęło w 1920 r.
Znad stawu do Murowańca wracamy tym samym szlakiem.
Hala Kondratowa - Giewont - Dolina Strążyska
Dystans: 11,7 km
Czas przejścia: 6 godz.
Różnica wzniesień: 929 m↗ 1049 m↘
Najwyższy punkt: Giewont - 1894 m n.p.m.
Szlak: niebieski, czerwony.
Wycieczka na Giewont to popularny cel turystów w Zakopanem, wymagający dobrej kondycji ze względu na różnicę wysokości.
Z Kuźnic prowadzi na szczyt niebieski szlak, który po około 1 godz. 30 min dociera do Schroniska PTTK na Polanie Kondratowej. Następnie szlak wznosi się przez kotlinkę Piekiełko na Kondracką Przełęcz, a potem na Wyżnią Kondracką Przełęcz. Stąd, za znakami niebieskimi, szlak prowadzi na szczyt Giewontu, wyposażony w łańcuchy i klamry.
Po zejściu z Giewontu, szlak czerwony sprowadza turystów przez Grzybowiec na Polanę Strążyską.
Morskie Oko
Dystans: 7,7 km
Czas przejścia: 2 godz. 30 min
Różnica wzniesień: 486 m↗ 64 m↘
Najwyższy punkt: 1409 m n.p.m.
Szlak: czerwony.
Morskie Oko to największe i jedno z najbardziej znanych jezior tatrzańskich, położone w Dolinie Rybiego Potoku.
Wycieczkę rozpoczynamy na Palenicy Białczańskiej, gdzie można zostawić pojazd na płatnym parkingu lub dojechać busem z Zakopanego. Stąd ruszamy czerwonym szlakiem do Morskiego Oka. Po drodze mijamy Wodogrzmoty Mickiewicza i leśniczówkę Wanta, a także kilka leśnych skrótów. Ostatecznie docieramy do Schroniska PTTK nad Morskim Okiem, które jest popularnym celem turystycznym.
Morskie Oko - Czarny Staw pod Rysami
Dystans: 1,8 km
Czas przejścia: 1 godz.
Różnica wzniesień: 230 m↗ 53 m↘
Najwyższy punkt: Czarny Staw pod Rysami - 1583 m n.p.m.
Szlak: czerwony.
Czarny Staw pod Rysami zawdzięcza swoją nazwę ciemnej barwie, którą nadają mu sinice. Wycieczkę zaczynamy przy Schronisku PTTK nad Morskim Okiem. Schodzimy do jeziora i wybieramy stronę obejścia, które zajmuje około 25-30 minut. Następnie czerwonym szlakiem idziemy na morenę Czarnego Stawu pod Rysami, co zajmuje około 30 minut. W połowie drogi mijamy wodospad Czarnostawiańska Siklawa. Na miejscu możemy podziwiać krzyż z 1836 r. Stąd można ruszyć zielonym szlakiem na Przełęcz pod Chłopkiem lub czerwonym na Rysy. Wracamy tą samą drogą.
Orla Perć
Dystans: 13,6 km
(Hala Gąsienicowa – Orla Perć – Hala Gąsienicowa)
Czas przejścia: 11 godz. 30 min
Różnica wzniesień: 1319 m↗ 1319 m↘
Najwyższy punkt: Kozi Wierch - 2291 m n.p.m.
Szlak: niebieski, czerwony, żółty.
Orla Perć to najtrudniejszy szlak turystyczny w Tatrach, prowadzący w pobliżu grani między Zawratem a Krzyżnem. Szlak wyposażony jest w łańcuchy, klamry i drabiny, co czyni go odpowiednim tylko dla doświadczonych turystów. Trasa jest wymagająca, z trudnościami orientacyjnymi w złych warunkach pogodowych i ograniczonymi możliwościami zejścia. Na odcinku Zawrat–Kozi Wierch szlak jest jednokierunkowy. Turyści powinni mieć odpowiednie obuwie, ciepłą, przeciwdeszczową odzież i kask. Zaleca się rozważenie podzielenia trasy na odcinki, ze schroniskami na Hali Gąsienicowej lub w Dolinie Pięciu Stawów Polskich jako bazami wypadowymi.
Rusinowa Polana i Wiktorówki
Dystans: 5,9 km
Czas przejścia: 2 godz.
Różnica wzniesień: 154 m↗ 311 m↘
Najwyższy punkt: Rusinowa Polana - 1210 m n.p.m.
Szlak: zielony, niebieski.
Kaplica Matki Bożej Jaworzyńskiej na Wiktorówkach, znana jako Sanktuarium Matki Bożej Królowej Tatr, to popularne miejsce wśród turystów, położone w gęstym lesie świerkowym. Wędrówkę rozpoczynamy na Wierchu Porońcu, skąd szlak prowadzi przez las i Rusinową Polanę z widokiem na Tatry Wysokie. Z Polany ruszamy niebieskim szlakiem do kaplicy. Świątynia, wzniesiona w latach trzydziestych XX w., jest opiekowana przez dominikanów. Wokół kaplicy znajdują się tablice poświęcone ofiarom gór. Powrót możliwy jest tą samą drogą lub szlakiem do Doliny Złotej.
Rysy
Rysy
Dystans: 4,7 km
Czas przejścia: 4 godz. 15 min
Różnica wzniesień: 1222 m↗ 129 m↘
Najwyższy punkt: Rysy - 2499 m n.p.m.
Szlak: czerwony.
Szlak ze Schroniska PTTK nad Morskim Okiem na Rysy jest widokowy, ale bardzo trudny i przeznaczony dla zaawansowanych turystów z dobrą kondycją i doświadczeniem w eksponowanym terenie. Wymaga odpowiedniego wyposażenia: kasku, a często także czekana i raków ze względu na długo zalegający śnieg.
Wędrówkę rozpoczynamy, obchodząc Morskie Oko lewym brzegiem. Po dotarciu do Czarnego Stawu pod Rysami mijamy odgałęzienie zielonego szlaku na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem i kontynuujemy czerwonym szlakiem lewym brzegiem stawu. Następnie wchodzimy żlebem w kierunku Buli pod Rysami, gdzie często zalega twardy śnieg, stanowiący duże zagrożenie.
Z Buli pod Rysami wspinamy się stromym żlebem zwanym Rysą, wyposażonym w łańcuchy; należy tu uważać na spadające kamienie. Po osiągnięciu grani pozostaje kilkanaście minut podejścia eksponowanym terenem na szczyt. Rysy mają dwa wierzchołki: polski (2499 m n.p.m.) i słowacki (2503 m n.p.m.). Ze szczytu roztacza się jedna z najpiękniejszych panoram w Tatrach.
Z Rysów można zejść na stronę słowacką do Schroniska pod Wagą (ok. 30 min), a następnie do Doliny Mięguszowieckiej, jednak powrót do Polski będzie wymagał skorzystania z komunikacji publicznej.
SZLAKI ZIMĄ
Dolina Białego
Dolina Kościeliska
Dolina Kościeliska
Dystans: 1,7 km
Czas przejścia: 1 godz.
Różnica wzniesień: 163 m↗ 9 m↘
Najwyższy punkt: 1086 m n.p.m.
Szlak: żółty.
Dolina Białego, jedna z malowniczych dolin reglowych, jest łatwo dostępna z centrum Zakopanego i popularna zimą.
Wędrówkę rozpoczynamy przy połączeniu szlaku żółtego z Drogą pod Reglami, gdzie kupujemy bilet do Tatrzańskiego Parku Narodowego. Szlak biegnie wzdłuż Białego Potoku, mijając kaskady i dawne sztolnie uranowe. Ścieżka stopniowo wznosi się, prowadząc do niewielkiego wodospadu. Po ok. 30 minutach docieramy do Ścieżki nad Reglami, a zimą najlepiej wrócić tą samą drogą.
Dolina Kościeliska
Dolina Kościeliska
Dolina Kościeliska
Dystans: 5,5 km
Czas przejścia: 1 godz. 40 min
Różnica wzniesień: 273 m↗ 92 m↘
Najwyższy punkt: 1118 m n.p.m.
Szlak: zielony
Dolina Kościeliska, uznawana za jedną z najpiękniejszych tatrzańskich dolin, oferuje bogactwo atrakcji przyrodniczych i historycznych. Trasa jest łatwa do pokonania, także zimą, ale warto zaopatrzyć się w dobre obuwie i latarkę ze względu na krótszy dzień.
Wędrówkę rozpoczynamy w Kirach, gdzie znajdują się parkingi oraz dogodne połączenia z Zakopanem i okolicznymi miejscowościami. Po zakupie biletu wstępu do Tatrzańskiego Parku Narodowego, szlak prowadzi wzdłuż Kościeliskiego Potoku, mijając m.in. Niżnią Kościeliską Bramę, polanę Wyżnią Kirę Miętusią oraz Stare Kościeliska, gdzie dawniej znajdowały się budynki przemysłowe i karczma.
Dalej mijamy Pośrednią Bramę Kościeliską i docieramy do Polany Pisanej, gdzie kończy się trasa konnych zaprzęgów i znajdują się miejsca do odpoczynku. Za polaną, po przekroczeniu mostku, mijamy wejście do Wąwozu Kraków oraz Jaskini Mroźnej (zimą zamknięta). Dalej szlak prowadzi obok Jaskini Mylnej i Raptawickiej.
Od tego miejsca dolina łagodnie się rozszerza, a po prawej stronie widoczny jest Krzyż Wincentego Pola. Po 10–15 minutach dochodzimy do rozstaju szlaków. Stąd szlak czarny prowadzi do Smreczyńskiego Stawu, a zielony odbija w lewo, prowadząc przez Dolinę Tomanową na Czerwone Wierchy (zimą zamknięty). Idąc prosto, docieramy do Schroniska PTTK na Hali Ornak, gdzie można odpocząć i się posilić. Powrót tą samą trasą.
Dolina Strążyska
Dolina Kościeliska
Dolina Strążyska
Dystans: 2,4 km
Czas przejścia: 1 godz.
Różnica wzniesień: 226 m↗️ 2m↘️
Najwyższy punkt: Siklawica 1129 m n.p.m.
Szlak: czerwony, czarny, żółty.
Dolina Strążyska, łatwo dostępna z centrum Zakopanego, jest popularnym celem spacerów o każdej porze roku. Można tam dojechać własnym transportem (dostępne parkingi) lub komunikacją miejską. Dolina Strążyska to idealne miejsce na krótki zimowy spacer.
Przy wejściu do doliny znajduje się budka, gdzie kupuje się bilet wstępu do Tatrzańskiego Parku Narodowego. Szlak początkowo prowadzi niemal płaskim terenem, mijając leśniczówkę na polanie Młyniska, a następnie dociera do Polany Strążyskiej, skąd roztacza się widok na północną ścianę Giewontu.
Na Polanie Strążyskiej można odpocząć przy bufecie lub na drewnianych ławach. Dla chętnych na dalszą wędrówkę, żółty szlak prowadzi do zamarzniętego wodospadu Siklawica. Powrót tą samą drogą.
Droga pod Reglami
Droga pod Reglami
Droga pod Reglami
Dystans: 9,3 km
Czas przejścia: 3 godz.
Różnica wzniesień: 323 m↗ 336 m↘
Najwyższy punkt: 1112 m n.p.m.
Szlak: czarny.
Droga pod Reglami to łatwo dostępny szlak, biegnący od Kuźnic do Siwej Polany w Dolinie Chochołowskiej, idealny na zimowe spacery i narciarskie wycieczki. Szlak oferuje piękne widoki na Pasmo Spisko-Gubałowskie i Gubałówkę.
Wędrówkę można rozpocząć przy Alei Przewodników Tatrzańskich, a szlak wiedzie przez tereny zakopiańskiego Centralnego Ośrodka Sportu, mijając m.in. Wielką Krokiew i Dolinę Białego. Droga prowadzi skrajem lasu, oferując piękne widoki, ale wymaga ostrożności na stromych odcinkach.
Dalsza trasa prowadzi wzdłuż dolin: Strążyskiej, Za Bramką, Małej Łąki, aż do Doliny Kościeliskiej. Szlak jest przyjemny i nie przedstawia trudności, co czyni go idealnym na zimowe spacery.
Kalatówki
Droga pod Reglami
Droga pod Reglami
Dystans: 1,6 km
Czas przejścia: 30 min
Różnica wzniesień: 174 m↗ 4 m↘
Najwyższy punkt: Hotel Górski PTTK na Kalatówkach - 1195 m n.p.m.
Szlak: niebieski
Wycieczka szlakiem z Kuźnic na Kalatówki to świetna propozycja na zimowe dni.
Wędrówkę rozpoczynamy w Kuźnicach, idąc szeroką, kamienną drogą pokrytą śniegiem. Po kilku minutach szlak skręca w prawo, a my podążamy za niebieskimi znakami. Po ok. 20-30 minutach docieramy do Pustelni św. Brata Alberta, którą można zwiedzić. Stamtąd szlak prowadzi dalej do budki, gdzie kupujemy bilet wstępu do Tatrzańskiego Parku Narodowego.
Możemy wybrać dłuższy lub krótszy wariant trasy do hotelu na Kalatówkach. Obie opcje są łatwe i zajmują od 15 do 50 minut. W hotelu możemy odpocząć i podziwiać widoki, po czym wracamy jedną z tych samych tras.
Morskie Oko
Dystans: 7,7 km
Czas przejścia: 3 godz.
Różnica wzniesień: 486 m↗ 64 m↘
Najwyższy punkt: 1409 m. n.p.m.
Szlak: czerwony
Morskie Oko to największe i jedno z najbardziej znanych jezior tatrzańskich, położone w Dolinie Rybiego Potoku. Wycieczka zimowa nie jest trudna, ale warto mieć dobre obuwie i latarkę. Warto też sprawdzić godziny odjazdu konnych zaprzęgów z Włosienicy i busów z Palenicy Białczańskiej do Zakopanego.
Rozpoczynamy na Palenicy Białczańskiej, gdzie kupujemy bilet do Tatrzańskiego Parku Narodowego. Szlak prowadzi asfaltową drogą, mijając Wodogrzmoty Mickiewicza i Włosienicę, gdzie kończą się konne zaprzęgi. Stąd widzimy już szczyty otaczające Morskie Oko.
Dalej trasa prowadzi przez teren narażony na lawiny, więc należy zachować ostrożność. Po kilkunastu minutach docieramy do Schroniska PTTK nad Morskim Okiem, gdzie można odpocząć.
Rusinowa Polana
Dystans: 5,9 km
Czas przejścia: 2 godz. 30 min
Różnica wzniesień: 154 m↗ 311 m↘
Najwyższy punkt: 1210 m n.p.m.
Szlak: zielony, niebieski
Kaplica Matki Bożej Jaworzyńskiej na Wiktorówkach, znana również jako Kaplica Matki Bożej Królowej Tatr, jest popularnym celem turystów, położona w gęstym świerkowym lesie. To miejsce cenił sobie św. Jan Paweł II.
Wędrówkę rozpoczynamy na Wierch Porońcu, gdzie znajduje się niewielki parking i punkt sprzedaży biletów do Tatrzańskiego Parku Narodowego (od 1 października do 14 kwietnia wstęp jest bezpłatny). Szlak początkowo prowadzi lekko pod górę, a potem niemal płasko, oferując widoki na Tatry i Magurę Spiską. Po godzinie marszu docieramy na Rusinową Polanę z piękną panoramą Tatr Wysokich i Bielskich.
Z Rusinowej Polany idziemy za niebieskimi znakami do kaplicy na Wiktorówkach. Szlak prowadzi przez las, a po kilku minutach docieramy do sanktuarium. Drewniana świątynia z lat trzydziestych XX wieku upamiętnia miejsce objawienia Matki Bożej pasterce w 1861 roku.
Wokół kaplicy znajduje się symboliczny cmentarz z tablicami upamiętniającymi ofiary gór. Opiekę nad sanktuarium sprawują dominikanie, którzy oferują turystom ciepłą herbatę. Z Wiktorówek można wrócić na Wierch Poroniec lub zejść do polany Zazadnia.
Rozpakowywanie Tatr
Cześć, dziś jest wyjątkowy dzień - pokażemy jak wygląda rozpakowanie naszego nowego obrazu Tatr! Zanurzcie się z nami w cudowny świat tych majestatycznych gór. 🌄
Z nami będziesz miał niezapomniane wspomnienia z Tatr
Pracując w domu, spojrzyj na nasze wyjątkowe górskie obrazy i przenieś się w magiczne Tatry. Nasze obrazy pozwolą Ci zanurzyć się w pięknych wspomnieniach z górskich wędrówek, dając Ci chwilę wytchnienia i inspiracji. Obejrzyj nasze wideo i odkryj, jak łatwo można poczuć duch gór, nie wychodząc z domu. 🌄
Obraz Tatry
Tak niewiele do szczęścia potrzeba 🤍⛰️
Tatry
Zapraszamy do odwiedzenia naszego sklepu internetowego Gorynawynos.pl